La fortaleza de Nadal

Mucho se ha hablado del fabuloso partido que disputó Nadal en el Open de Australia, pero todavía más de lo que eso significó: convertirse en “el mejor”, en “el único” (en masculino), en “el Grande” …  Y todavía se ha hablado más de cómo superó a Medvedev, de la forma en que lo hizo. Medvedev apenas le daba respiro. En cuarenta minutos, ganó el primer set con un aplastante 6-2, y, en cuarenta minutos más, el segundo set 5-3. En definitiva: no se rindió en ningún momento. Y, ahí, es donde reside su gran fortaleza.

Y ahí, donde reside su fortaleza, es donde yo quiero ir a parar. Y no es que Nadal destaque por su gran fortaleza mental, espíritu de sacrificio, fuerza de voluntad, compromiso, tenacidad y buena disposición -que lo tiene- sino porque, eso es algo que escasea.

Ya os he hablado en algún post sobre la baja resistencia a la frustración, confundida a menudo con una baja autoestima. Y es que, para aprender a superar las dificultades y contratiempos, es necesario aprender a frustrase y seguir adelante, Y para aprender a frustrarse, es necesario dejar a un lado la sobreprotección.

Actualmente, existe una gran tendencia a la sobreprotección confundida, también muy asiduamente, con la aplicación de proyectos e ideologías como la educación responsable, habilidades emocionales, desarrollo de la identificación y otros conceptos relacionados.

Y es que, hoy en día, resulta muy de lo más frecuente “tirar la toalla”, rendirse, abandonar. Parece que el espíritu de sacrificio cada vez es menor y, lo que es peor, cada vez es menos transmitido por madres y padres. En consulta cada vez es más habitual expresiones como “es que no sabes cómo se pone si…”, “¡Sí hombre! ¿Cómo lo voy a castigar con…?”, “Es que el profesor le tiene manía…”, “¡Aquí te lo dejo porque yo ya no puedo más!” o “¡A ver si tu eres capaz de hacer algo porque nosotros ya nos hemos dado por vencidos!”. Padres y madres que fomentan “tirar la toalla” porque es el ejemplo que dan y, por otro lado, la solución “fácil” (¡y temporal!).

En definitiva, que, o por falta de tiempo o de paciencia, o por debilidad, o por “no oírlos” o porque resulta más fácil, la población infantil y adolescente tienen, en general, poco espíritu de sacrificio y quieren las cosas fáciles cuando, precisamente, las cosas están cualquier cosa   menos fácil.

Leía en un artículo de Toni Nadal, tío y entrenador de Rafa Nadal, unas frases que él mismo le decía cuando lo entrenaba. Entre todas ellas, a cuál más sabia, os dejo un par: “Hacer todo lo que toca no nos garantiza el éxito; no hacerlo, casi con toda seguridad, nos garantiza el fracaso”. “Cuando luchamos en una situación totalmente adversa, casi siempre acabaremos perdiendo; pero habrá un día en que conseguiremos darle la vuelta a la situación. Y ese día justificará todos los anteriores”

La fortalesa de Nadal

Molt s’ha parlat del fabulós partit que va disputar Nadal en el Open d’Austràlia, però encara més del que això va significar: convertir-se en “el millor”, en “l’únic” (en masculí), en “el Gran” … I encara s’ha parlat més de com va superar a Medvedev, de la forma en què ho va fer. Medvedev a penes li donava respir. En quaranta minuts, va guanyar el primer set amb un aclaparador 6-2, i, en quaranta minuts més, el segon set 5-3. En definitiva: no es va rendir en cap moment. I, aquí, és on resideix la seva gran fortalesa.

I aquí, on resideix la seva fortalesa, és on jo vull anar a parar. I no és que Nadal destaqui per la seva gran fortalesa mental, esperit de sacrifici, força de voluntat, compromís, tenacitat i bona disposició -que ho té- sinó perquè, això és una cosa que escasseja.

Ja us he parlat en algun post sobre la baixa resistència a la frustració, confosa sovint amb una baixa autoestima. I és que, per a aprendre a superar les dificultats i contratemps, és necessari aprendre a frustrés i seguir endavant, I per a aprendre a frustrar-se, és necessari deixar a un costat la sobreprotecció.

Actualment, existeix una gran tendència a la sobreprotecció confosa, també molt assíduament, amb l’aplicació de projectes i ideologies com l’educació responsable, habilitats emocionals, desenvolupament de la identificació i altres conceptes relacionats.

I és que, avui dia, resulta molt d’allò més freqüent “tirar la tovallola”, rendir-se, abandonar. Sembla que l’esperit de sacrifici cada vegada és menor i, la qual cosa és pitjor, cada vegada és menys transmès per mares i pares. En consulta cada vegada és més habitual expressions com “és que no saps com es posa si…”, “Sí home! Com ho castigaré amb…?”, “És que el professor li té mania…”, “Aquí te’l deixo perquè jo ja no puc més!” o “A veure si el teu ets capaç de fer alguna cosa perquè nosaltres ja ens hem donat per vençuts!”. Pares i mares que fomenten “tirar la tovallola” perquè és l’exemple que donen i, d’altra banda, la solució “fàcil” (i temporal!).

En definitiva, que, o per falta de temps o de paciència, o per feblesa, o per “no sentir-los” o perquè resulta més fàcil, la població infantil i adolescent tenen, en general, poc esperit de sacrifici i volen les coses fàcils quan, precisament, les coses estan qualsevol cosa menys fàcil.

Llegia en un article de Toni Nadal, oncle i entrenador de Rafa Nadal, unes frases que ell mateix li deia quan ho entrenava. Entre totes elles, a quin més sàvia, us deixo un parell: “Fer tot el que toca no ens garanteix l’èxit; no fer-lo, gairebé amb tota seguretat, ens garanteix el fracàs”. “Quan lluitem en una situació totalment adversa, gairebé sempre acabarem perdent; però hi haurà un dia en què aconseguirem donar-li la volta a la situació. I aquest dia justificarà tots els anteriors”

Deja una respuesta

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s